017. Polska Lolita

Kilkukrotnie dostałam propozycję stworzenia notki na temat japońskiego stylu, więc teraz, już bez zbędnego oporu postanowiłam zrealizować owe zamówienia. Sama również interesuję się tym krajem, więc w żaden sposób nie odstąpię od własnego mniemania ani pasji. A co najlepsze - uszczęśliwię również pewną grupę moich czytelników (w końcu "nasz klient, nasz pan"). W takim razie dedykuję dzisiejszy wpis przede wszystkim Nave, Aggie, Lenalee, Niko, Bunny oraz Neko-Chan - to dla Was, Otaku moje kochane ♥ ;)

Prawdę mówiąc jeszcze przed pomysłem na taki post zastanawiałam się co mogę tu o rzeczonej modzie Kraju Kwitnącej Wiśni napisać. Inspiracją stała się dla mnie jedna z notek bloga Hikarib (polecam!) dotycząca Lolity. Mała lekcja historii: jest to subkultura mody wywodząca się z Japonii, początkowo objawiająca się głównie poprzez spódniczki do kolan, sukienki wzorowane na kształcie babeczki wspierane przez halki, z czasem przechodząc również do podkolanówek, bluzeczek, ozdób do włosów itp. Zbytnio obeznana w tym zakresie nie jestem, całą wiedzę przekazała mi notka na wspomnianym wcześniej blogu - a że nie lubię kopiować gotowców z Wikipedii to starałam się ubrać to w słowa samodzielnie, z drobnym oparciem na wpis tamtej blogerki. Z resztą od czego mamy nowoczesne technologie, wystarczy wygooglować sobie poszukiwane hasło i puff - już jesteśmy na stronie całej pokrytą rzeszą wszelkich informacji. Liczne zdjęcia porozrzucane po całym Internecie ukazują nam, że Lolita to przede wszystkim liczne falbanki i słodkie kolory, a przedstawiciele tego stylu potrafią niekiedy prezentować się zupełnie niczym żywe lalki. To nic nadzwyczajnego że w innym kraju przejdzie to bez zarzutu, ale wiadomo jaka jest Polska - witamy w świecie gdzie rządzą stereotypy: gdzie dla ludzi każdy metal jest satanistą, emo desperatem i samobójcą, noszący kujonki typowym hipsterem, a modna nastolatka plastikiem. W naszym narodzie niestety trudno o własne zdanie bez ryzyka o krytykę, a tzw. hejterstwo działa na porządku dziennym. Cóż zrobić, protestów ludzie nie wysłuchają, a jedyne słuszne zdanie to dla nich ich zdanie. Ten temat swoją drogą, ale jednak pewne normy wolimy zachować. Zbytnia przesada jednak wzbudza sprzeczne uczucia, zwykle również u nas samych, więc pewne granice z własnej, nieprzymuszonej woli zachowujemy, by po prostu czuć się swobodnie. Pełne ukazanie Lolity w swoim wyglądzie nie byłoby dla wielu zbyt korzystną ofertą (z wiadomych przyczyn), no ale przecież kto nam broni zaczerpnąć od niej pewnych elementów i motywów? Właśnie, nikt! Więc śmiało i bez krępacji możemy przenosić na siebie jej pewne fragmenty, które być może wbrew pozorom, spotykamy na co dzień w dobrze znanych nam sklepach. Co konkretnie?

Kwiatowe motywy

...które jak już mówiłam, zdołałam ostatnio pokochać. Delikatne, kobiece, świetne na wiosnę sprawdzą się idealnie w naszej własnej interpretacji Lolity. Wśród dzisiejszych kolekcji wielu sklepów zdecydowanie trafimy na coś dla siebie. W owej subkulturze objawią się głównie na sukienkach, a u nas mogą praktycznie wszędzie - byle nie ograniczać wyobraźni i dobrze szukać wśród galerii handlowych.

Podkolanówki

Ich polską interpretacją mogą być zwykłe pasiaste, dwukolorowe w połączeniu ze spodniami 3/4 ze ściągaczami. Ciekawy efekt, a japoński charakter zachowany.

Falbanki

Choć ja osobiście ich zwolenniczką nie jestem to znam wiele osób, które jednak są do nich pozytywnie nastawione. Na bluzkach, spódnicach, sukienkach, koszulach... Teraz potrafią być dodawane wszędzie. Znalezienie nie sprawi większych kłopotów.

Spódnice tiulowe

Zdecydowanie mój faworyt w kwestii spódniczek, dodatkowo tak dobrze odtwarzający tę japońską subkulturę. Warto mieć coś takiego w szafie, nadaje się na prawdziwie różnorodne okazje.

 

Zagłębiając się w ten styl znacznie bardziej można by dojść do wielu innych wniosków. W każdym razie stworzenie swojej polskiej Lolity, jak widać, wcale nie jest niemożliwe. Wręcz przeciwnie, choć nie rzuca się to szczególnie w oczy i może nawet nie odzwierciedla tej mody w całości, rzeczywistość ukazuje, że może stać się to banalnie proste - trzeba jedynie doszukiwać się szczegółów.