025. Biało, wszędzie biało, czyli mały Must Have

- "Normalnie jak w filmie "Pojutrze"!"

Powyższe zdanie stało się dziś dla mojej klasy najlepszym określeniem pogodowych rewolucji za oknem. To co tam się dzieje przewyższa wszelkie znane mi dotychczas przymiotniki. Ponoć w marcu jak w garncu, ale śnieżyca jaka panuje bez przerwy od wczoraj i prawdopodobnie będzie prószyć jeszcze całą sobotę, zdaje się przewyższać możliwe normy. Choć kwestie narzekania na aktualną aurę stały się już wśród blogerów nadzwyczaj popularne, a powoli wręcz oklepane, to jednak postaram się przedstawić je po swojemu. Otóż zaspy okropne, na balkonie śniegu tyle że bezproblemowo styka mi się z linią biustu, a droga przez miasto staje się czynnością ekstremalną. Na teren szkoły trafiłam dopiero po dzwonku, a zanim jeszcze wygrzebałam się do klasy zdołała chwila minąć. Szczęśliwie matematyczka była na tyle wyrozumiała, że spóźnienia nie wstawiła. Ogółem to wręcz zadziwiające, że tylu z nas dotarło na lekcje, mniemałam raczej że korytarze będą świeciły pustkami. Ponoć były takie klasy gdzie poprzychodziło ledwie kilka osób, u nas akurat nie było jedynie tych dojeżdżający z okolicznych wsi. W sumie się dziwię się. Stawiliśmy się i tak w dość pokaźnej liczbie, bo 18/26 to jednak sporo biorąc pod uwagę jak potwornie jest wyjść teraz z domu. Mieszkam w centrum miasta, a rano z bloku ledwie idzie się wydostać, bo kompletnie nieodśnieżone. Pługi, traktory i faceci ze szpachlami kręcą się po całej okolicy, a ich praca i tak niewiele wnosi - otóż po chwili efektów niemal nie ma. Ludzie zamiast po chodniku idą jezdnią, główna ulica miasta pokryta jest wciąż mnożącym się śniegiem, a na niej pojedyncze samochody ledwie wyrabiające na śliskich drogach. Sypie tak, że nic nie widać, a powrót ze szkoły okazał się masakrą. W towarzystwie Asi i tzw. Powęski, po kolana w zaspach, z wiatrem sypiącym śnieg prosto w twarz walczyliśmy o dotarcie do własnych mieszkań. Na miejscu automatyczne przebranie w coś suchego, dwie pary ciepłych skarpet, dres, koc, herbata, po czym zakomunikowałam telefonicznie mamie (z całego serca współczuję jej drogi powrotnej z pracy do domu, którą za kilka godzin będzie musiała przebyć), że siłą mnie dziś już z domu nie wyciągnie, bowiem w planach miałyśmy Drogę Krzyżową, jak to w każdy piątek trwającego aktualnie Wielkiego Postu. Nie tym razem, uparłam się, że spod koca nie wyjdę i będę się swojego przekonania trzymać. Jednocześnie to dobry pretekst do napisania nowej notki, na której tematykę szczerze nie miałam pomysłu, aczkolwiek nagły napływ weny mnie zmusił. Na koniec swego marudzenia przedstawię jeszcze widok z okna mojej kuchni w postaci krótkiego filmiku, a nóż kogoś to zainteresuje.

 

Muzyka: Eldo, ft. HiFi Banda - Twarze. Wybaczcie, ale uznałam, że bez podkładu jest za cicho i uparłam się, że muszę jakiś dodać. Ogółem tak prezentuje się panująca aktualnie zamieć. Odtwarzacz zwalił nieco jakość video (a w telefonie taka wyraźna była, ech), ale generalnie widać jak pada. Nawet uchwycił się moment zsypania śniegu z dachu przez wiatr, co według mnie, całkiem ciekawie na nagraniu wygląda. W każdym razie, jak widać, pogoda nie dogadza, a takiego śniegu jak teraz, na skraju wiosny, nie było przez całą zimę. Błagam, ja chcę już słońca! Na nadmiar złego rozwaliłam w tym tygodniu dwie pary kozaków i teraz jestem zmuszona chodzić w takich krótkich, ledwie za kostkę ;___; A to i tak lepiej niż wczoraj, podczas gdy do szkoły szłam w adidasach (a ślisko było niemiłosiernie, dwa razy się wywaliłam, siedem byłam ku temu bliska - jeszcze w dodatku próbując utrzymać równowagę łapałam za przyjaciółkę, która tym sposobem dostała ode mnie niechcący w zęby).

Za oknem biało, na niebie biało... Biało, wszędzie biało. Chyba właśnie to dało mi poniekąd inspirację, by w dzisiejszej notce skupić się na tym kolorze. Ostatnio zauważyłam, że lepiej czuję się w jasnych, pastelowych i żywych kolorach, niżeli w rzeczach ciemnych. Kilka lat temu zwróciłam również uwagę na to, iż brązowookim w bieli do twarzy. Z tej też racji myślę, że przy najbliższej okazji powinnam w coś takiego zainwestować - raczej nie zaszkodzi. Wybaczcie, ale w kwestii tematycznej bloga na dzień dzisiejszy kreatywność mnie opuściła (dlatego błagam, błagam na kolanach, podrzućcie jakieś pomysły na kolejne wpisy!), więc stworzę jedynie mały Must Have w oparciu na tytułową barwę. Choć zdaję sobie sprawę, że to może mało ciekawe, postaram się ubarwić posta w ciekawe opisy i moje własne opinie, a może przyjmiecie go z aprobatą. Mam przynajmniej taką nadzieję :) Moja osobista interpretacja walentynkowej kolekcji House'a sprawiła, że kilka czytelniczek zakupiło jej elementy - może i tym razem uda się Was przekonać do zakupów? ;) 

Png'sów nie będzie, gdyż waszej Toramee nie chce się ich dzisiaj robić. Raz pozwolę sobie na wyjątek i zdjęcia ciuchów wyjątkowo pokażę w oryginale, prosto ze stron internetowych danych firm.

I jeszcze powiem, że nie wszystko co tu dodam będzie w pełni białe - przeplatane, miejscowe, w pewnych elementach; owszem. Ale nie całe.

A cena i nazwa sklepu od teraz zawarta jest na zdjęciu, żeby zbędnie słów nie nadużywać :P

Ilekroć bywam ostatnio w Top Secrecie to ona zawsze musi rzucić mi się w oczy - wisi sobie niezmiennie w tym samym miejscu, z moim rozmiarem i to jeszcze w całkiem przyzwoitej cenie. Trwam w nadziei, iż na mnie poczeka, gdyż aktualnie kasy nie mam kompletnie. Pytanie - dlaczego tak jest zawsze gdy coś mi się spodoba?

 

Może nie należy do moich idoli z dzisiejszego (i pierwszego na tym blogu) Must Have'u, ale i tak myślę, że warto by na nią pooszczędzać - tym bardziej, że zbliżającej się wiosny (której za oknem niestety nie widać) zamierzam wprowadzić do swojego stylu więcej kobiecości. A to byłby idealny pierwszy krok.

 

Mówiąc krótko, zakochałam się. Autentycznie. Od czasów zakupu mojej żółto-białej koszuli ombre (którą tu wam jakiś czas temu pokazywałam) mam totalny szał na punkcie tego motywu. A sweterek po prostu świetny - dla mojego gustu na tyle genialny, że nie pożałowałabym tej stówy stanowiącej cenę. Istnieje również wersja niebieska (której nie wstawiłam, ponieważ mimo pomniejszenia dwa zdjęcia obok siebie mi się nie mieściły - no to będzie bunt i pokarzę tylko jedno), aczkolwiek zdecydowanie ta bardziej mnie urzekła. No jest boska i nie pozostaje mi nic innego jak rozpaczanie nad brakiem funduszy. Pieniądze, przybywajcie!

 Nie urzekła mnie równie mocno co poprzednio prezentowany sweterek, acz jestem zwolenniczką cropp'owych nadruków i dlatego też owa koszulka wpadła mi w oko. Poza tym, lubię odcień błękitu przejawiający się na niej w postaci napisów :)

Sytuacja podobna jak w poprzednim przypadku. Do tego dodam, że podoba mi się wykorzystywanie zdjęć jako printy, więc oto mamy przyczynę, dla której powyższa koszulka trafiła do mojego Must Have'u.

 

Baaardzoo rzadko zdarza się sytuacja, w której moim pragnieniem staje się bluza z zamkiem i to w dodatku z nadrukiem. Przeznaczenie? Najwidoczniej ^^ Przynajmniej mam pretekst ku wmawianiu innym, że koniecznie powinna trafić do mojej kolekcji :D

Kocham koszule, kocham ombre, więc i to wprost uwielbiam. Zdecydowanie drugi element na liście moich rzeczy do zdobycia. Cena ponownie uchodzi w cień. No bo w końcu czego się nie robi dla miłości? :P

Podsumowanie, czyli w jakiej kolejności zamierzam powyższe rzeczy upolować:

 1. Zdecydowanie ombre-sweterek.

2. Ponownie ombre, acz teraz koszula.

3. Bluza.

4. Bluzka z ustami, prezentowana tu jako pierwsza.

5. Spódnica.

Rzeczy z Cropp'a są dla mnie w tym przypadku neutralne. Będę miała - bardzo fajnie. Nie będę - nic się nie stanie. Ale to co wypisałam stało się moim pragnieniem, którego niestety chyba nie zrealizuję (kasa na wakacje domaga się by jej nie wydać, ech). No ale nigdy nie mów nigdy, trwam w nadziei, że się uda. Trzymajcie za to kciuki ;)